شهری که از “پیاده محوری” به سمت “خودرو محوری” گسترش پیدا می‌کند آنجارا به محل نزاع میان عابر و سواره (ضعیف و قوی) بدل می‌کند. هرچند که “قانون” و “قانون‌مداری” در تعامل میان شهروندان می‌تواند تعیین کننده باشد، اما آنجاکه مسئله “عبور” و هدف، رسیدن به مقصد است و شهروند آگاه به نبود/کمبود چشم ناظر و بی‌اثر/کم‌اثر بودن قانون است، قواعد شخصی نقش پررنگ‌تری در این نزاع بازی می‌کنند و در این لحظه هست که امنیت و آسایش و بصورت کلی‌تر تعامل میان شهروندان جای خودرا به آشفتگی و بی‌احترامی به قانون و شهروندان می‌دهد. لحظه‌ای که “حق تقدم” را نه قانون، که عابر تعریف می‌کند.